Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/195

 Wacław wędkę zwinął, wyciągnął się w łodzi na sianie i patrząc w niebo rzekł:
 — Zośka, czy ty go zawsze kochasz?
 — Kogo, Kasjana?
 — Nie żartuj — wiesz kogo.
 Milczała, patrząc w książkę.
 — Nie rozumiem twego pytania — odparła wreszcie. — Nie przypominam sobie, żebyśmy kiedykolwiek poruszali kwestję moich uczuć, więc doprawdy nie wiem o kim myślisz.
 — Było więc kilku. Za naszych czasów był jeden — więc potem byli następcy. Wszystkie kobiety takie same.
 — A tyś miał jedną?
 — Myślisz, że więcej, dość jednego kata. Dla drugiej nie zostawiła nic, prócz ohydy. Zabrała wszystko, splugawiła wszystko.
 — Było przy niej zostać — bo to była prawdziwa miłość — taka, co daje życie lub śmierć.
 — Żałuję też, żem nie zdechł — bo i poco to trwanie.
 — Czy ona cię zdradziła?
 — Gorzej — bo udawała, kłamała, oszukiwała, krzywo przysięgała, nie było podłości, którejby nie uczyniła i ja taką ubóstwiałem.
 — I co się z nią dzieje? Możeś zabił? — spytała cicho.
 — Zanadtom czuł wstrętu, żeby zabić. Co się dzieje? Prostytutką pewnie jest.
 — Biedna — szepnęła Zośka.