Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/200

jego dziad mego dziada w skórę bił — pan był. A taka wywłoka cudza — może gdzie padlinę łupił, zabogacił się ze zdechłych końskich skór — i chamem mnie nazywa. Żeby on panem był, toby cudzych kaczek bez pytania nie strzelał!
 — Kasjan, nie gadaj tyle i nie złość się. To ci niezdrowo, gorączki dostaniesz. Nie chce ci się pić?
 — Nie — Niemców by chciał porozdzierać!
 — No — na to musisz być zdrów przedewszystkiem.
 — Miałby zginąć z takich rąk — niedoczekanie! W taką porę leżeć trzeba. A tam codzień płyty idą, groble nam rozbiją. Trzeba tobie, Naum, zaraz z Sydorów dwóch chłopców w pomoc młynarzom posłać, a zapowiedz, że jak szkoda jaka będzie, to niechno wstanę — pogadam z nimi.
 Tak się rzucał i odgrażał, że musiała Zośka kazać wszystkim się oddalić i została tylko nad chorym stara Parczewska, której się trochę bał i szanował jako karmicielkę.
 Gdy wieczorem przybył doktór, zastał go w gorączce.
 Wacław opowiedział mu przypadek.
 — Baron Nolten inaczej rzecz przedstawił — odparł lekarz. — Może mieć grubą nieprzyjemność, jeśli policja i sąd się w to wmięsza.
 — Pan Motold jest w domu?... — spytała Zośka.