Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/213

by pomóc, konie przeprowadzić, więc Motold spytał:
 — Cóż u was słychać?
 — Wszystko dobrze — odparł i dodał z uśmiechem. — A to z weselem na grafa czekają.
 — Panienka wasza za mąż idzie?
 — Panienka? — zdumiał Miron.
 — Czyjeż wesele?
 — Kasjanowe. Zielone Święta za tydzień.
 Motold się roześmiał.
 — Prawda. Powiedz mu, że czekam zaprosin.
 Noltena nie zastał w Łasicku, doczekał go się dopiero na drugi dzień. Był w kwaśnym humorze i rzekł zaraz na wstępie:
 — Myślałem, że się ciebie nie doczekam. Jakże znalazłeś Milę?
 — Dużo lepiej niż było zimą.
 — Jadę jutro do Paryża. Odwiedzę ją po drodze.
 — Do Paryża? Teraz?
 — Muszę odżyć wśród cywilizacji. Czuję, jak tu codzień dziczeję i głupieję.
 — Ależ tej cywilizacji, którą uprawiasz, niema o tej porze w Paryżu. Wyjechały do Trouville.
 — Te, co zostały nawet, będą mi miłe i zajmujące po tutejszych kobiecych egzemplarzach. Jestem tak zmęczony i wyczerpany, jak po najforsowniejszem polowaniu z chartami.
 Motold na zwierzenia go nie wyciągał, ale Nolten musiał zawód jakoś ubarwić.