Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/222

 — Bo nie mam osobistych pragnień. Dobrze mi jest, jak jest.
 — Nolten do końca bawił panią?
 — Zapewne, bo się prędzej sam znudził — odjechał.
 — Wróci.
 — Znajdzie wszystko, jak zostawił, bez zmiany.
 — Zdaje mi się, że on właśnie zmiany pragnie.
 — To źle trafił. Ja się nie zmieniam.
 Stali, rozmawiając przed domem. Dzikie wino już obejmowało ściany i jaskółki świergotały pod dachem, a u szczytu nad drzwiami rozpościerały się olbrzymie łosie rogi.
 — Śliczny okaz! — zaczął Motold i urwał. Spojrzał raz drugi na rosochy, potem na stojącą przed nim dziewczynę, przez zmęczone martwe jego rysy przeszła fala myśli i życia. Wyraz jakiś wyrwał się z duszy, ale skonał bez dźwięku na ustach, tylko głęboko odetchnął.
 Zośka nie spojrzała na oryginalną ozdobę domu, ani podniosła jego uwagi, otworzyła drzwi, wprowadziła go do saloniku i rzekła:
 — Dziękuję panu za opiekę nad Kazimirką. Miałam wczoraj dziękczynny list od księdza.
 — Była pani tam zimą?
 — Nie. Czekaliśmy na pana.
 — A teraz, jutro, nie można zrobić tam wycieczki?