Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/233

 — Nosi okulary i ma bliznę na policzku.
 — Znasz go?
 — O bardzo dobrze! — odparł dziwnym tonem Wacław.
 Było coś takiego w tym tonie, że Motold nie spytał o nic więcej — zapanowała chwila ciszy, przerywanej pluskiem wioseł.
 Nagle Wacław rzekł:
 — A kogoż on ma teraz przy sobie — zapewne siostrę, a może żonę?
 — Nikogo. Nawet to był dla mnie punkt ujemny zrazu. Mam do familijnych urzędników większe zaufanie.
 — Jakto, więc w jego rękach bywają twoje pieniądze?
 — O, i grube czasami.
 — No, to bądź przygotowany, że cię okradnie z gotówki i pofałszuje twoje podpisy. Jeszcze bądź rad, jeśli przezeń nie wpadniesz do kryminału.
 — Skądże u licha to przypuszczasz?
 — Skąd? Bom w tych szponach był i wyszedłem ze wszystkiego odarty. Wtedy miał siostrę.
 — To on te twoje weksle pofałszował? — zawołała Zośka. — Jakże do tego przyszło, czemże on był dla ciebie?
 — Czem? Bratem swojej siostry.
 Przestał wiosłować i dodał:
 — Radzę ci Kostek, godziny nie czekaj. Wra-