Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/246

zalękniona chybotaniem łodzi. Tedy Zośka podała jej rękę i rzekła wesoło:
 — Śmiało, tu się niczego nie lękaj. Jesteśmy u siebie!
 I zwróciła się do Kasjana.
 — Likta jest?
 — Niema. Powlekła się do Sydorów z babami trajkotać.
 — I panicza niema?
 — Niema.
 — To dobrze. Zabierzcie rzeczy i na prostki przeprowadźcie nas do Ługów. Pamiętałeś o reperacji domu, Mironie?
 — Tak jest, wedle rozkazu.
 — No to jazda!
 Zapłaciła wioślarzy i ruszyła pierwsza. Nowo przybyła przytuliła się do niej, ruchem wystraszonego dziecka, a Miron z Kasjanem, obładowując się tłomokami, zamienili swe spostrzeżenia.
 — Nie sługa, bo ani się obejrzała za rzeczami.
 — Musi być prawdziwa pani, bo bardzo cienka i rękawiczki nosi.
 — Niczego sobie, taka chuderlawa i biała, jak pany lubią. Co ona będzie w Ługach robić?
 — Panować tobie — zobaczysz! Jaby jej taki na moją panienkę nie handlował. Kraski nie ma, truśliwa, drepce jak indyczka, miastowe jakieś heho. Tyle to u nas na ziemi warte,