Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/254

daleką krewną, że mam do niej sprawę rodzinną. Spytała. «Może pani krewna jej nieboszczyka męża, bo ona własnej rodziny nie ma?» Potwierdziłam — a w tem drzwi się otworzyły i ona weszła.
 — Kto inny, pewnie, nie ta. Skąd poznać mogłaś — to niemożliwe.
 — Średniego wzrostu, szczupła, ciemnowłosa, z bardzo ładnemi oczami piwnemi. Popatrzyłyśmy na siebie chwilę, muszę być bardzo do ciebie podobna, bo ona stała się, jeśli możliwe, jeszcze bledsza, zachwiała się i nic nie mówiąc, dyszała, trzęsąc się, jak w febrze.
 Staruszka zawołała:
 — Jezus Marja — tyś chora!
 Wtedy się opamiętała i spytała mnie szeptem:
 — Co pani każe?
 Umilkła Zośka i chwilę, jakby się wahała. Wacław podniósł na nią oczy, bez tchu był.
 — Coś rzekła? — wyjąkał.
 — Nic. Ucałowałam ją.
 Znowu długą chwilę tylko ciszę tego wodnego pustkowia słychać było i szelest niewidzialnych skrzydeł ptaków Bożych, czy Bożych duchów. Spokojnym głosem dokończyła Zośka.
 — Przeleżała dwa tygodnie w śmiertelnej niemocy. Gdy wróciło życie i trochę sił, ubezpieczyłam byt staruszki, ją sobie wzięłam.
 — Wie, że ja tu jestem?