Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/255

 — Nie. Nie było o tobie mowy.
 Znowu milczeli, zapatrzeni w gwiaździste niebo. Na wschodzie począł blednąć błękit i słychać było szmer rosy zarannej i słaby powiew rzucił smugę miodowej woni leśnych ziół i kwiatów. Czekał świat ciepły i cichy na zorzę.
 — Co mam czynić? — szepnął Wacław bezwiednie.
 Objęła go rękami za głowę, i tak byli skroń o skroń oparci.
 — «Ojcze nasz», zmów duszą całą, ona ci powie, posłyszysz w tej ciszy. Ja tam jutro u niej będę, wszystko ci przygotuję. Szczęście komu dać, otrząsnąć się od wstrętnej zmory, zwalczać plugawą żmiję, czy to dla takiego ducha, jak twój, straszny trud?
 — Boję się, nie czuję siły.
 — To wyjedź na czas jakiś. Wypróbuj siebie.
 — Myślisz, że wrócę?
 — Jestem pewna. Masz do kogo wracać, masz dla kogo żyć. Człowiek jesteś!
 — Wyjadę, spróbuję. Nie wiem — szepnął.
 — Teraz ja spocznę — rzekła Zośka, wstając.
 Nazajutrz Wacław wyjechał. Codzień Zośka bywała w Ługach — wracała późno do domu. Minęło tak parę tygodni. Pewnego wieczora ujrzała zdaleka światło w swym saloniku, ucieszyła się, pewna, że Wacław wrócił, ale poznała na łodzi u przystani wioślarzy z Szafranki. Motold przypłynął przed godziną — czekał na nią.