Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/256

 — Wacława niema? — spytał na wstępie.
 — Wyjechał trochę w świat. Niepokoi mnie, że za długo bawi — żałuję, żem go puściła.
 Zawahała się chwilę, spojrzała nań.
 — Musiał pan mieć jakąś wielką troskę?
 Spróbował się uśmiechnąć.
 — Nie, nie uważam. Miałem sporo kłopotu i ambarasu tylko. Spełniło się proroctwo Wacława — zarwał mnie grubo ów Bronikowski. Pieniądze przepadły, ale on już szkodzić nie będzie — złapano ptaszka w Hamburgu. Straciłem kilkadziesiąt tysięcy, lecz może mnie gorzej dotknęły triumf i złośliwa radość współobywateli z tego wypadku. O tem tylko mówią, to tylko krytykują — i cieszą się, radują: wpadł Motold, klapnie Motold — uczył wszystkich — dobrze mu! Cieszą się — za co? Com im kiedykolwiek złego zrobił? Gorzko!
 Przesunął ręką po głowie, która siwiała coraz bardziej, z dniem każdym zda się, i dodał:
 — Pora odejść! Nic już nie mogę uczynić — ni ludziom, ni sobie.
 Ona milczała, usunęła się instynktownie w cień, zaczęła sprzątać gazety ze stołu, a po chwili zapanował nad sobą i rzekł:
 — Żałuję, żem Wacława nie zastał. Możeby rad był słyszeć, że ów Bronikowski pod kluczem. Miał z nim także, jak uważam, spory rachunek.