Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/258

 — Tego mu nikt nie bronił i bronić nie zamierza.
 — Ale on tu chce bywać w zamiarze starania się o rękę pani.
 Spojrzała nań chwilę, zdumiona, potem wybuchnęła śmiechem tak szczerym, jakby na dobry koncept.
 — A pocóż mu ta ręka? Nie pytał pan, podejmując się poselstwa?
 — Skokietowała go snadź pani tak silnie, że chce się żenić. Kocha panią — odparł Motold jakimś niechętnym tonem.
 Ton ten podziałał na nią, przestała się śmiać. Było nieco rozdrażnienia w tej odpowiedzi.
 — Dziwię się, że pan w takim razie przyjął rolę posła. Skokietowany mógł doskonale sam się porozumieć z kokietką.
 — Czy mam mu to powtórzyć?
 — O nie. Jeśli to, co mu dawałam, nazywa kokieterją, to o więcej niech się nie stara, bo mógłby równie się omylić i nadal. Uścisk dłoni mógłby wziąć za oddanie ręki, a tu nie jest «cztery mile za Warszawą» i ja «pawą» nie jestem.
 — Więc pani mu nie czyni żadnej nadziei? Pani wie, że jest to miljonowy człowiek — i w gruncie dobry.
 — Równie mi niepotrzebne jego miljony, jak i dobroć, dla tej prostej przyczyny, że ja go nie chcę, a jestem o tyle od niego bogatsza, że on