Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/261

słowa i zostawszy sama, przerzuciła nuty — wzięła jeden zeszyt — i usiadła do pianina. Chwilę czekała, żeby łódź mogła odpłynąć — potem poczęła grać.
 Nolten czekał na Motolda w Szafrance.
 Gdy wsiedli do powozu spytał:
 — No i cóż? Zgłupiała — nie spodziewała się?
 — Myślę, że przyjmie.
 — Dobryś! Myślisz ledwie! Toś naiwny.
 — Powiedziała, żebyś sam przyjechał.
 — Kiedy?
 — Kiedy chcesz. Co prawda, o tom nie pytał.
 — Jutro! Głupstwo szalone robię, ale stać mnie na każdy wybryk. Wyobrażam sobie wrzask, jaki się na świecie podniesie — aż tu słychać będzie! Trochę się lękam, czy potrafi dobrze reprezentować, czy się nie skompromituje z początku, ale wygląda sprytnie; połapie się, wytrze, wyszlifuje. Figurę ma dobrą, żeby cal wyższa, byłaby pokaźniejsza, ale jak się nauczy głowę nosić, to ujdzie. Zresztą śliczna, ach, jaka smaczna!
 — Brat jej wyjechał, możebyś poczekał z oświadczynami, aż wróci? — przerwał Motold.
 — Sama jest, tem lepiej. Obejdziemy się bez opiekunów i świadków. Co to jutro? Niedziela — święto: «Morgen ist Feiertag — Feiertag».
 — «Am liebsten Morgen ich sterben mag!» — dopowiedział w myśli Motold.