Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/264

 — Dlaczego? Jesteś u mnie!
 — Daj mi wyjechać! Nie mogę zostać! Mój Boże, on pomyśli, że śmiem mu się narzucać Muszę wyjechać! Czemuś mi nie powiedziała?
 — Mówię właśnie. Ależ się uspokój, zastanów. Byłabyś tu, żeby ci groziło co złego — krzywda czy upokorzenie — jak myślisz? Żeby cię nie narazić na spotkanie, nie mieszkasz ze mną razem. Zresztą, on wie, że tu jesteś.
 — Zośko!
 — I wie, że nie wiesz, gdzie on. Wszystko wie.
 — Boże — pocoś mi to zrobiła? Ja nie mogę zostać! Ja nie zostanę! Puść mnie, wrócę do Warszawy!
 — Ależ dziecko jesteś. Co przeszło, minęło i nie wróci. Rodziną jesteśmy z nim, czy bez niego. Zaufałaś mi i myślisz, żem ci wróg?
 — Nie, nie — tyś anioł, tyś ideał — ale przecie rozumiesz, to ohydne, to bezczelne, to podłe, żebym ja tu była, jakbym mogła mieć prawo jemu w oczy spojrzeć.
 — A dlaczegóż, pytam, nie masz mu w oczy spojrzeć? Zdradziłaś go, okryłaś wstydem i hańbą?
 — Ty nie wiesz, ty nie wiesz! — wyszeptała.
 — Wiem, że to twój mąż, żeście się kochali. Czyś go zdradziła? Kochasz innego?
 Kobieta wzdrygnęła się tylko z bezmiernym wstydem.
 — Więc nie masz czego ani rozpaczać, ani