Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/269

 — Co gorsze, że odjechał wróg.
 — Co on ci może szkodzić? — ruszył ramionami.
 — Zapewne, zresztą wszystko dobrze, gdyś wrócił. Płyńmy zaraz do Ługów, ten nam tyle czasu zajął, a ja jestem w strachu o nią.
 — Dlaczego?
 — Dziś pierwszy raz była mowa o tobie, i boję się, żem niepotrzebnie mówiła. Zlękła się, nie chce zostać. Jedźmy zaraz!
 Wyszli na zatokę.
 — W dobrą chwilę Kasjan się zjawia.
 — Prędzej, popłyniemy! — rzekł Wacław.
 Kasjan na malutkiej pławicy wiózł ryby do kuchni, przybił i wyskoczył.
 — Zaraz nas do Ługów zawieziesz. Pani stamtąd nie widziałeś?
 — Jakże! A toć zaraz, jak panienka odpłynęła, przybiegła i z Naumem do miasta się zabrała.
 — Daleko być może? Dogonimy ją? — spytała bez tchu. — Miała rzeczy z sobą?
 — Jaż nie widział. Likta mówiła. Nie dogonimy, chyba już w mieście.
 Spojrzeli na siebie bez słowa, wreszcie Zośka zawołała desperacko.
 — Com ja, głupia, urządziła? Trafi na kolej, następny pociąg dopiero jutro! Co robić?
 — Pojadę za nią — zawołał Wacław. — Bierz się do wioseł, Kasjan!