Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/297

gankiem srebrzył — Motold na nie spojrzał. Wacław do domu poskoczył, oni podali sobie dłonie i bezwiednie, głucho, wyrwało mu się:
 — Solvejg!
 Nic nie odpowiedziała — uśmiechnęła się lekko, trochę smutnie, i wyjmując rękę z jego dłoni weszła pierwsza w sień.
 Małżonkowie gdzieś przepadli i Zośka zaczęła jakiś banalny frazes, gdy nagle ze dworu rozległo się ląkliwe, smutne zawodzenie surmy.
 — To co znowu? — zawołała.
 — To skrucha i serenada Kasjana — odpowiedział Wacław, wprowadzając żonę i zwrócił się do Motolda. — Oto masz drugą moją Zośkę — musicie ją przyjąć za czwartą w naszej drużynie.
 — Byle mnie raczyła także przyjąć — odparł, całując ją w rękę.
 Kobiecina, spłoniona, odpowiedziała mu tylko poczciwem, serdecznem spojrzeniem.
 A surma wciąż zawodziła, aż Wacław opowiedział rację tego koncertu i ten pomysł Kasjana zerwał odrazu sztywność pierwszej chwili
 Wyszli wszyscy na ganek, zawołali go, śmiejąc się.
 — Daruj mu Zośka — już ja mu nawet wybaczam wszelkie wczorajsze uwagi. Miałem ochotę tłuc, tak mi dokuczył — śmiał się Wacław. — Czasami jego chłopska filozofja bywa drapieżna.
 — Wyprowadził mnie z cierpliwości z po-