Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/300

 — Wacław tu zostanie, ja mam posadę, zarobię na utrzymanie i wypocznę. On ma rację — ostatniemi czasy zanadtom się zdarł. Nie mógłbym tu zostać.
 — To dobrze. On panu nie da zginąć i dla niego ta praca wyborna. Wróci pan wypoczęty, a wtedy we dwóch będziecie. Nie mówiłam ja wtedy na wilję, że tak wasze życie w bratnim trudzie pójdzie?
 — Na wiosnę mam wrócić. Zastanę tu panią?
 — A gdzieżby? Pan mi te Czahary wywojował. Dobrze mi tu, nie odejdę!
 — Jakem ja życie zmarnował! — szepnął.
 — Nie, to chwilowy przełom. Dobrze pan czynił, teraz pan dostoi. Nic nie stracone. Wróci panu siła, wróci stanowisko, wróci uznanie i szacunek nawet tłumu.
 — Alem ja szczęście przemarnował; to nie wróci.
 Spojrzała nań z namysłem, z chmurą w oczach.
 — Jeśli je pan miał i stracił. Prawda, miał pan i moralny cios. Na to już najlepszy przyjaciel nie pomoże. To trzeba samemu przeboleć.
 — Wiem, życie przeżyte. Nie wart jestem pani ani myśli, ani słowa. To tylko dowód, jakem słaby, żem nie domilczał do końca. Czy pani naprawdę nie ma żalu do mnie?
 — Owszem, mam! — odparła prosto nań patrząc. — Uraził mnie pan raz w życiu kiedy