Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/316

uśmiechnąć — nie mogła. Chciała cofnąć rękę ale ją przytrzymał i rzekł głucho:
 — Daj mi żyć.
 Teraz się uśmiechnęła, ale zamiast odpowiedzi oczami wskazała mu jelenie rosochy na szczycie domku i wyjmując łagodnie dłoń z jego uścisku, poszła na ganek.
 Otworzyła drzwi i w progu rzekła już znowu ze swą spokojną wolą w oczach:
 — Czekałabym, jak tamta i nie jak ofiara i nie złamana, jak tamta. Twój dom jest. Wejdź! I zostań już — jeśli chcesz — dodała z bezmierną słodyczą i serdecznością.
 — Nie odejdę, aż w śmierć. Szczęśliwszym, niż tamten. Dasz mi życie.
 — Byle tu, nie wśród ludzi, nie w tłumie — szepnęła.
 Weszli do domu. Tedy obie jej ręce całować zaczął i zapomnieli oboje o świecie — ale ich wnet ocknęła stara Parczewska prozaiczną kwestją posiłku.
 W kuchni chłopi już jedli. Ile pochłonęli, ile wypili, tego im nikt nie żałował, ani wydzielał — więc używali ile chcieli. Ale po tej uczcie żaden nie czuł się na siłach do powrotu — nawet Kasjan do pierworodnego dziedzica.
 Wygnała ich Parczewska, więc poszli w chmiele, owinęli się w kożuchy i postanowili zadrzemać. Gdy się jednak Kasjan obudził — była