Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/57

 — Pani zawsze ze mnie żartuje. Ale ja na serjo mówię, muszę znać prawdę, aby wiedzieć, jak postąpić.
 — No, to niech pan z tem zwróci się do matki. Inaczej, jak ona każe, pan przecie nie postąpi.
 — Ależ, kiedy słowo honoru daję, że mama nic nie wie.
 — O czem?
 — O tem, co się z panią stało.
 — Bo i ja nie wiem, żeby się co ze mną stało. Jak pan widzi jestem zdrowa i cała.
 — Ale pani wyjechała już zupełnie z Woronnego — mówił mi Karol.
 — Jak pan widzi.
 — I nikogo pani przy sobie niema?
 — Nikogo — ani mamki, ani bony.
 — Ach panno Zofjo, pani zawsze żartuje, a ja chodzę i żyję jak w obłędzie od chwili, gdym się o wszystkiem dowiedział.
 — I mamy się nie poradził, co czynić, bo w przeciwnym razie nie szukałby mnie pan. No, ale zresztą, żeby tę sprawę raz zakończyć i pana obłęd — oznajmiam, że prawdą jest, żem z rodziną zerwała — z Woronnego się na zawsze wyniosła, że mieszkam sama jedna w traktjerni Bajkowskiej, że dział nasz zdano na sąd obywatelski z racji mojego protestu i że po skończeniu tej sprawy osiądę sama na wyznaczonej mnie ziemi.