Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/65

 Nikt mu nie odpowiedział, ten i ów splunął nieznacznie, tylko Zosia odparła swobodnie:
 — Jak się masz, Kasjan!
 Chłop ją poznał, wypluł papierosa i błysnęły do niej w śmiechu wilcze zęby.
 — Rad się starać i służyć! — odparł, przykładając do czapki rękę po żołniersku.
 Ona zagabnęła znajomego gospodarza, który wybierał z łódki wodę — i szykował się do odwrotu.
 — Zawieź mnie do Czaharów, Maksymie!
 — Do młyna? — zdziwił się i w kudły się podrapał. — To szmat drogi — zanocować będzie trzeba. Ja sam nie zdużam — trzeba drugiego. Słysz, Semen — zawieź panienkę do Czaharów. Twoja czajka lżejsza!
 — Ale, kiedy baba chce garnki kupować — my we dwoje przyjechali.
 — To może ty, Iwanie? — zagabnęła Zośka drugiego.
 — Z duszy rad — panusiu, ale u mnie pławice na jednego tylko. Tu z Ługów są ludzie — im po drodze.
 — Temu po drodze, kogo panienka pierwszego zawoła. Rozumiecie, bydło! Poszli — puszczajcie mnie! — rozległ się donośny głos Kasjana.
 Rozepchał ich — po łodziach spojrzał i zwrócił się do Maksyma.
 — Twoja czajka najsprawniejsza. Nu, wylał