Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/66

wodę — to idź po siano — wyściel i drugie wiosło dostań. A żywo — żebym nie czekał.
 — Ja nie zdużam, jak Boga kocham i siana skąd wezmę — i wiosło kto mi da.
 — Jak mówisz? — huknął Kasjan. — Ot widzisz siano u Łasickich — idź — przynieś — a wiosło już mam.
 Sięgnął w pierwszą łódkę — wziął leżące wiosło, spróbował — rzucił — spróbował parę innych — wreszcie wybrał sobie najdogodniejsze i wrócił.
 Właściciel nie bronił, tylko spytał pokornie:
 — Całkiem zabierasz, czy odniesiesz?
 — Zobaczę — rzucił niedbale, a podnosząc głos, huknął w stronę łodzi z sianem:
 — Hej — wy tam Łasiczanie — dajcie tu dla mnie siana wiązkę, żywo przynieście!
 Po chwili chłopak siano przyniósł. Kasjan dał mu papierosa, potem łódkę wysłał, Zośkę wprowadził i w garście splunąwszy, do wiosła się wziął.
 — Idź naprzód, ruro! — warknął do Maksyma — możesz sobie legnąć, ja sam doprowadzę i dopcham!
 Jednym naciskiem potężnych ramion odepchnął łódź na środek rzeki, po rozlanem tem morzu spojrzał, zorjentował się i rzekł:
 — Na Łasick pojedziem?
 — Straszno. Przy młynisku kra się zbiła — rzekł Maksym.