Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/83

 — Ojoj! — była cała odpowiedź.
 — Do południa opłyniesz?
 — Ojoj!
 — Jak ci imię?
 — Imię?
 — No, jak cię wołają?
 — Naum.
 — A żonkę masz? — spytała śmiejąc się, bo wyglądał na lat kilkanaście.
 — Jest — odparł i splunął.
 — Ożenili durnia — dopowiedział Kasjan. — Gadał mi jak było. Wdowę starą mu dali — ich było sześciu w chacie — więc bracia i ojciec w prystupy go wyparli. Rybacka chata i on rybak, to zna każdy kąt. Wokoło nas granicą obwiedzie.
 Płynęli z falą więc szybko i chłop po chwili rzekł:
 — To Mataszowa sianożęć.
 Ale sianożęć była pod wodą — sterczały z niej tylko czuby łozy i olszyny.
 — Nie bardzo ją Moszko czyści — mruknęła Zośka.
 — A poco mu trzebić! Ma on dobrze i bez siana. To wasze Sydorce koszą? Na trzeciak?
 — Na połowę. Atoe hat Semki!
 — Płaci Moszce?
 — Bodajże! Oni kompany. Ze Semką nikt się nie doprze ni do ryby ni do siana.
 — To ten wasz starosta?