Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/84

 — Aha! — i chłop znowu splunął. Snąć jednakie miał wrażenie na wspomnienie żony i Semki.
 Po kolei wymieniał nazwy uroczysk, granica wiła się fantastycznie z biegiem rzeczki, której koryto chłop znał i prowadził nią czółno, chociaż w obecnej porze wszystko było pod wodą. Zbliżyli się wreszcie do szarej wioski, uczepionej do piaszczystej wydmy i chłop mruknął:
 — Nasze Sydory.
 W wiosce ruch już panował. Spotkali parę łodzi z sieciami i stado bydła, które pasło się już po grzbiety w wodzie, ogryzając łozowe kotki i wyciągając snujący się po wodzie czarnogłów. Czółno przesuwało się bliziutko i widać było wilgotne nozdrza i łagodne oczy rogaczów. Zapach dymu szedł od wsi i słychać było stukot praczów, bab piorących świeżo wytkane płótna. Stało ich kilkanaście w wodzie i nagle z tej gromadki podniosło się wołanie:
 — Naum, Naum!
 Chłop nie przestał wiosłować, tylko odpowiedział uprzejmie:
 — Nu, czego?
 — Hospody! Biednyż ty! — zaśmiał się Kasjan, patrząc na wołającą kobietę.
 — Kogo ty wieziesz? Gdzie? Do Filipowa? A gdzie mąka? — wrzeszczała przeraźliwym dyszkantem baba chuda, czarna, z głową okręconą brudną chustą.