Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/9

 — Eee! Nie będzie się śmiał pokazać.
 — No, no! A zresztą — Zośka im jakąś sztukę utnie.
 — Zośka! Ta weźmie spłatę i drapnie w świat. Dość miała niewoli ze starym.
 — Że nieznośny był — to prawda... Aleć o Zośkę stara się podobno Owerło. Stary Janicki kijem go wygonić obiecał, tak o córkę był zazdrosny — teraz może się pobiorą.
 — No, panowie idziemy! Nie wiecie, stypa będzie?
 — U dziekana obiad po pogrzebie. Karolek wczoraj wieczorem wszystkich prosił.
 — Dobrą mają starkę, jeszcze po chorążym.
 Wyszli wszyscy na ganek, przez plac do kościoła oglądając konie i ekwipaże.
 Przystanęli koło czwórki Motolda i któryś rzekł półgłosem:
 — Kareta tysiąc rubli, a niedawne czasy Motoldowi żaden żydby tysiąca grosza nie pożyczył. Bestja ma szczęście.
 — Szczęście? Toć na to szczęście dużo perkalików natkał. Niechno mu żona kipnie, znowu będzie piechotą chodził i z Łasicka z kijem w świat ruszy; sukcesora ani słychu.
 Roześmieli się na jakąś, szeptem dopowiedzianą uwagę Zarudzkiego i weszli do kościoła.
 Nad tłumem katafalk królował, msza dobiegała końca, przepchali się przez tłum gawiedzi do pierwszych ławek i tam zaczęli się rozglą-