Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/94

wreszcie, że przecisną się na Szczebry — przez huty — i z tem czółno ruszyło.
 — Ostańcie szczęśliwie! — pożegnała Zośka.
 — Z Bogiem jedźcie — do zobaczenia — odkrzyknęła gromada i stali jeszcze, nawołując do sternika, aż czółno zabiegło za olchy i Sydory znikły.
 — Będziem tu żyć panienko! — rzekł Kasjan ochoczo, zsuwając czapkę na tył głowy.
 — Choć nie zaraz, a będziemy — potwierdziła.
 — To panienka myśli czekać do roku?
 — Nie wiem, popróbuję pierwej — ale chyba nic z tego nie będzie. Rok nie wiek — doczekam się.
 — Aj, panienka młoda, a gada jak stara! Stary jak trzeba podważyć, za kołkiem się ogląda — a młody na kułak rachuje! A już panience poprzysięgnę — tu się zatrzymał i spytał chłopa: to jakie uroczysko?
 — Szczebry właśnie. Sianożęć — tam dalej het!
 — No to ja poprzysięgnę — że panienczyne stogi tej jesieni na tych Szczebrach będą stały. I ot — mój kułak to zrobi!
 Tu się zaśmiał i począł gwizdać.