Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/96

rarjum za dział, więc pożegnawszy go, rzekła, do siebie, wychodząc:
 — Już tu nigdy nie będę. — Ale dokąd, do kogo się udać, jak i gdzie ten rok przebyć? — Zamyślona poszła nad rzekę.
 Wody wiosenne opadły już znacznie, zielone obszary łąk wynurzyły się z topieli i cały ten płaski kraj, aż do czarnych lasów na widnokręgu maił się w całej krasie.
 — Napiszę do Stefy i na rok do Warszawy wyjadę, żeby na to nie patrzeć — pomyślała z rozpaczą.
 Przechodziła koło przystani. Jedno czółno tylko było, a w niem poznała Nauma z Sydorów.
 W pół leżąc, na garści szuwaru, ćmił fajkę.
 Gdy ją ujrzał, twarz jego bezmyślna pozornie, typowa twarz dzikiego człowieka, skurczyła się w grymas uradowania i zdjął czapkę.
 Przystanęła.
 — Takeś daleko się odbił, Naum. Pierwszy raz chyba? — rzekła z uśmiechem.
 — Już raz, w święto.
 — Z rybą przyjechałeś?
 — Nie, z Kasjanem. Na noc będziem wracać.
 — A Kasjan gdzie?
 — Za «dziełem» poszedł.
 — To on tam u was bawi?
 — Ale, z Liktą się wodzą.
 — Naprawdę, może się pobiorą?
 — Kto ich wie? Biją się mocno!