Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/97

 — A młyn idzie?
 — Ojoj!
 — Pozdrów tam wszystkich odemnie. Szczęśliwej ci drogi.
 — Do zobaczenia. Czekają nasze ludzie panienki.
 Uśmiechnęła się gorzko. — Długo czekać będą.
 Nie pomyślała nawet, żeby ten chłop, ta łódka miała jej los rozstrzygnąć.
 A tymczasem Kasjan był niedaleko przystani w szynku i pił. Ale pił niewiele, powoli — i siedział długo, burdy nie wszczynając, jakby na coś czekał. Czekał zmroku. Gdy słońce zajrzało w karczemne okna, wbrew swemu zwyczajowi, bez łajania i kłótni za wódkę zapłacił i poszedł na miasto. Ludzi rozpytawszy, znalazł mieszkanie akcyznego urzędnika i do kuchni wszedł.
 — Czego? — spytała go opryskliwie kucharka.
 — A jakby w swaty do ciebie! Po co szumisz? Do pana pomocnika z ważnym interesem. Idź, poproś, żeby wyszedł. Będzie rad.
 — Ukradniesz jeszcze co tymczasem.
 — Toćby wolał ciebie, jak twoje rondle wziąć. Rondle odbiorą i do ostrogu jeszcze wsadzą, a ty gładsza i za ciebie sądu niema. Nie marudź, idź, bo pilno!
 Kucharka się roześmiała z dowcipu i poszła.
 Po chwili urzędnik się ukazał, spojrzał na draba.