Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/98

 — Aha, Kasjan, a ty tu czego?
 — Ot, ja znaczny, kiedy mnie pan pamięta. Ja przyniósł panu gościńca.
 — No, co takiego?
 — Trzeba po niego daleko płynąć, jeszcze dziś w nocy. A co mnie pan za ten gościniec da?
 — Co to? Szynk tajny?
 — Oj lepsze.
 — Ej — samowarek? — ożywił się urzędnik.
 — I dobry. Wiader dziesięć dziennie.
 — Gdzie? Napewno?
 — Już ja doprowadzę. Po północy będziemy na samą robotę. Na domysłby ja tu nie był.
 — Trzeba ludzi z sobą brać, policję?
 — Ludzie będą gotowi. Ja urządził pułapkę dobrą. Dla bezpieczności rewolwer niech pan weźmie, kożuch prosty na mundur, czapkę bez znaczka, więcej nic nie trzeba. Nakryjem ptaszki.
 — Nie łżesz ty, nie kręcisz, bo pamiętaj, jak mnie okłamiesz, to cię znajdę i odsiedzisz! Złość masz może na jakiego żyda i chcesz mu dokuczyć.
 — Złość mam, prawda. Było mu z drogi mi ustąpić, jakem łaską prosił. Uparł się — bardzo pewny, że jego trefny interes dobrze schowany. Myślał i czort nie znajdzie. Ja znalazł. Łgać i kraść umiem ja, ale ot, przyszło się prawdą iść. Lepiejby było spirytus trefny darmo pić — czy jaby do pana z gościńcem tym głupi był przychodzić, żeby nie żydowski upór. Mnie żal