Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/99

prowadzić pana, ale trzeba. Zawszeć setkę mi pan da za to.
 — Setkę? Oszalałeś! Dziesięć rubli dostaniesz.
 Kasjan się roześmiał.
 — Żebym tam pana na spacer czółnem zawiózł, tobym trzy ruble dostał. Toć koniec świata.
 — No, zresztą zobaczymy, jak się uda!
 — Niech się pan ze mną nie targuje. Dalibóg nie warto. Da mi pan setkę, to i powracać będziemy razem i wszystko panu pokażę. Skrzywdzi mnie pan, to tylko doprowadzę na miejsce.
 — Więcej mi nie potrzeba! — roześmiał się urzędnik. — Na miejscu zresztą dam ci dwadzieścia pięć rubli. Ale niechno się nie uda.
 — To moja rzecz. Więc pan mojego słowa nie słucha — niech będzie pańskie na wierzchu. Ja się i na to zgodzę.
 Błysnął złowieszczo oczami, zaśmiał się.
 — To i ruszajmy. Pan się ubierze, ja poczekam.
 — Dajże mu jeść i pić, Katarzyno!
 — Dziękuję pokornie, panie. To i pieniądze dostanę.
 — No, zaryzykuję! — roześmiał się, podniecony łakomą gratką akcyźnik.
 Odliczył dwadzieścia pięć rubli, które Kasjan owinął w szmatę i na sznurku zawiesił na szyi. Potem zasiadł do jedzenia i zalotów z kucharką, a że mu pomyślnie szło, tego dowodem była potłuczona lampa i przewrócone wiadro z wodą.