Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/10

 Chwała mu i cześć! Skąd macie ogień w piecu?
 — Z krzesła. A ty przyniosłeś cokolwiek?
 — A jakże! Całych dziewięć rubli!
 — Hurrah!
 Zeskoczył ze stołu jeden, od pieca zbliżył się drugi, tylko ten, co leżał, ani się ozwał, ani poruszył.
 Teraz lampka oświetliła ich nieco.
 Śpiewający miał twarz ładną, młodą, trochę bezczelną i cyniczną; — ten, co grzał ręce, był garbaty, szpetny, o krótkich, pałąkowatych nogach, zapadłej piersi i twarzy zalękłej, chorowitej; — ten, co wszedł, był szczupły, nerwowy, żywy, o prostem, szczerem wejrzeniu siwych oczu, trochę marzycielskim zakroju ust.
 Wyjął z kieszeni garść asygnat i rzucił obojętnie na stół.
 — Róbcie z tem, co chcecie. Ja się zmęczyłem — rzekł.
 — Ja chcę tytoniu — rzekł cynik.
 — Lampa gaśnie! — wtrącił kaleka.
 — Jabym chętnie coś wypił gorącego!
 — No — to tak. Trzeba nafty, herbaty, cukru, araku, tytoniu, chleba, kiełbasy, wódki i śledzia. Niech Maksymow idzie! Kiedy bal — to po formie! Słyszysz Gregori?
 — Słyszę — tylko Maksymow nie pójdzie. Żeby go Bóg stworzył na posłańca, miałby proste nogi. Ty sam idź, Sewer.