Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/103

 — Tu nocować nie wolno. Ruszaj! — rzekł.
 Machinalnie wstał. Znowu zszedł z ulicy w ulicę, jak lunatyk. Nie zauważył, że go ktoś dogonił i towarzyszył, stąpając cicho i nie mówiąc słowa. Długi czas tak szli obok siebie, wreszcie rozbity głos Maksymowa się rozległ:
 — Czekamy na ciebie, Gregor.
 Drgnął i popatrzył na kalekę, a ten dalej mówił, powoli, zcicha:
 — Cały świat zdradzony, zdeptany, skrzywdzony. Cała ziemia rosę ma słoną od łez — pył ciemny od krwi. Tyś przysięgał ludzkości swe życie! Chodź!
 Gregor popatrzał nań, wzdrygnął się.
 — Czekają mnie? Prawda. Idę. — rzekł spokojnie.
 Po chwili milczenia, spytał:
 — Spotkałeś Sewera tutaj przed kilku miesiącami?
 — Nie. Więc to on?
 — On! — zimno Gregor potwierdził.
 Więcej nic nie rzekli, rozumieli się.
 Stali już u drzwi domu, naznaczonego na schadzkę, gdy Gregor przemówił:
 — Oni tam mnie czekają i spodziewają się, że ich, jak dawniej, słowem gorącem zapalę, porwę. Zawiodą się oni i ci, co mnie tu wysłali. Nie mam myśli i głosu. Zwierzęce życie tylko zostało we mnie. Chciałbym krew pić i wnętrzności wywlekać i to tylko potrafię.
 — Gregor, tobie nie wolno tak mówić!