Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/111

Gorączka mnie trawi. Mam nadzieję zginąć, jeśli nie, to prędko umrę.
 — Dawno wróciłeś z zagranicy?
 — Od pół roku tutaj jestem.
 — Odnalazłeś kogokolwiek z naszego towarzystwa?
 — A jakże! Maksymowa.
 — Możeś się ożenił?
 — Ja! Ha! ha! — zaśmiał się szyderczo — a ty?
 — Mam narzeczoną.
 — Ano, zapewne! Ty możesz! Ja nie mam czasu, ani chęci. Przez te pół roku nie spędziłem tygodnia w jednem miejscu, ani rozmawiałem dwa razy z jedną osobą. Wiesz, że Sewer jest w Petersburgu, adoptowany przez Glebowa?
 — Słyszałem o tem.
 — Ha! ha! Możemy mieć protekcję!
 — To bardzo smutne! — szepnął Świda.
 — Tacy stanowią większość. Po ich głowach przejść trzeba, po ich zwłokach. Stoją na drodze, więc padną.
 — Tak, ale z pośród tych, co ich podepcą, wyrosną im podobni. Zresztą, Gregor, znasz mnie, poco próżne dysputy?
 — Głupiś, my przyniesiemy i wam wolność.
 — Wątpię, ale gdyby tak nawet się stało, ci z nas, którzy z wami będą wojowali, niech z wami zostaną. Wyrzekamy się ich.
 — Mówisz jak trybun ludu, a jesteś jednostką.