Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/12

 — Co robić? I to minie! — smutno, z rezygnacją nad lata jego starszą, westchnął towarzysz.
 — Co minie? — tamten się żachnął.
 — Bieda!
 — To nie bieda, to krzywda! Masz rację, Świda — i to musi minąć!
 Świda głową dziwnie pokiwał.
 — Musi, nie musi — odparł powoli, a marzące jego oczy szły w dal nieokreśloną. — Żebyś ziemię nawylot przekopał, ta grudka, co na wierzchu, i ta, co na najgłębszym spodzie, ten wyraz ci powie: krzywda! Treść ziemi ten wyraz stanowi.
 — To ją zepchnąć w próżnię, niech ginie!
 — Tytani już skałami przywaleni leżą pobici!
 — Milcz, bo ci powiem, żeś i ty pies niewolnik.
 — Powiedz — jam jest! — zdławionym głosem szepnął towarzysz.
 Sewer wpadł z hałasem i śpiewem, z okrutną fantazją.
 — Masz, małpo! — krzyknął, obrzucając Maksymowa pakunkami.
 Zaczął wnet papieros kręcić i trzepał ze śmiechem:
 — Jak Kijów Kijowem, nie mieli studenci takiej uczty. Zaprosiłem po drodze męczenników z Ławry, niech przychodzi Chmielnicki ze swymi rabusiami, starczy dla każdego kiełbasy i wódki. Cóż wy? Śpiewacie? Wszystko głupstwo wobec wieczności, a wieczność wobec kwaszonego ogór-