Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/121

 Hrabina spytała doktora o adres.
 — Niedaleko stąd, na II linji.
 — Obrał pan bardzo oddaloną część miasta?
 — Najbogatszą pod względem studjów tak fizjologicznych, jak i psychicznych. Tego zarobku nie odstąpiłbym za najlepszą posadę. Przytem mam ogromną praktykę i ciekawe objawy chorób, jakich nie znaleźć wśród warstw bogatszych. Pracuję tutaj z zamiłowaniem.
 — Upraszam pana o zajęcie się moją protegowaną i polecam ją pańskiej opiece. O ile będę mogła, postaram się ją codzień odwiedzić, w każdym razie ufam, że ją pan rychło postawi na nogi.
 — Należałoby jej dać stałą dozorczynię — mąż nie może u niej przebywać.
 — Opiekę to ona ma! — wtrącił Agafon. — Te panny z warsztatu wstępują do niej parę razy na dzień. Teraz ona żywa być musi, kiedy wasza wysokość na nią spojrzała!
 I znowu padł do nóg, kraj sukni Gizelli całując.
 Zarumieniła się.
 — Dajże pokój. Oto masz na receptę pieniądze. Załatw to wszystko zaraz, ja cię wytłumaczę przed panem, a gdy wrócisz do pałacu, daj mi znać.
 Otuliła się w swój płaszcz sobolowy i wyszła, piękna, świetna, ocierając się prawie o dziewczęta nędzarki.
 Sonia śpiewała, inne śmiały się i rzucały sobie dowcipy.
 — Szczęśliwe! — pomyślała Gizella, oglądając się na nie.