Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/123

na duszę. Ja wziął, odkupienie swoje stracił. On mój czart!
 Znowu się zaśmiał, lecz wnet urwał i kładąc rękę na ramieniu doktora, rzekł:
 — Ty mnie obiecał rychło od niego uwolnić! Ja czekam i dobrze tobie służę. Rób koniec.
 — Prędko, na dnie rachuj!
 — Mnie po nocach wioska swoja się roi. Chciałbym wrócić!
 — Wrócisz. Generał dziś wieczorem będzie w domu?
 — Nie!
 — A jutro?
 — Nie wiem!
 — Późno się kładzie spać?
 — Późno. Do północy w gabinecie czyta i pali.
 — Dasz mi znać, kiedy tak będzie spędzał wieczór.
 — Słucham. Teraz już wracać muszę.
 — Możesz odejść. Nic więcej nie mam do rozkazania.
 Agafon zabrał się do odwrotu, lecz sobie jeszcze jedno przypomniał.
 — Wiesz, Sonia pokłóciła się z Laninem.
 — Skąd wiesz?
 — Od niego samego. Czasami wieczorem pan mój posyła mnie po niego. Jak dziewczynę ma u siebie, to mu się nie chce iść, więc poznał się ze mną i w takim razie ja przynoszę panu raport: „nie zastałem sekretarza, wasza wysokość!“ — Wczoraj mnie posłał — Lanin był wściekły, aż