Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/126

ciła dom i wszystko, niby dla twojej idei, rzekłeś, żem dobrze uczyniła. Dotychczas spełniałam jak pies twe rozkazy, teraz mi za to płać!
 — Nie kłamałem, ani łudziłem cię nigdy! Trup jestem! — odparł.
 — Więc mi tylko powiedz, kto cię trupem uczynił, żebym zamordować mogła!
 — Szalona jesteś! — szepnął.
 — Powiedz! — nalegała.
 Ruszył ramionami.
 — Co ci z tego przyjdzie? Nienawidzę kobiet. Miłość mi jest wstrętną.
 — Więc i mną się brzydzisz?
 — Jak każdą.
 Dziewczyna zaśmiała się dziko.
 — Nie zobaczysz mnie więcej! — burknęła i wyszła, zatrzaskując drzwi z łoskotem.
 Gregor nawet się nie obejrzał. W mrok dziedzińca utkwił oczy i czekał. Po chwili ukazała się jedna czarna sylwetka, przesunęła się jak widmo. W warsztacie było już pusto. Helena zamknęła już wnętrzne okiennice, na stole paliło się kilka świec i stał kipiący samowar.
 Nowy gość wszedł. Młody człowiek w ciemnych okularach, z pudełkiem pod ręką. Nie zdejmując kapelusza, ani witając się, spytał:
 — Gregor jest?
 — Jestem — odparł Zachareńko, wychodząc.
 Uścisnęli sobie dłonie.
 — Czekamy ciebie od tygodnia, Markowski.