Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/128

dy, gdy we drzwiach stanął Lanin, sekretarz Glebowa.
 — Tutaj mieszka podobno Zofja Marforow? — spytał młody, przystojny elegant.
 — Tak, panie, tutaj — odparła spokojnie Helena.
 — Można ją widzieć? Mam pilny interes.
 — Wyszła przed chwilą.
 — Nie mówiła dokąd?
 — Zapewne do sklepu, gdzie dostarcza pudełek. Może pan raczy zaczekać?
 — Nie mam czasu. Zostawię do niej bilecik.
 — Proszę pana. Oddam jej natychmiast, skoro przyjdzie. Za godzinę najdalej.
 Młody człowiek dobył bilet i nagryzmolił na nim słów parę. Potem wsunął do koperty, zakleił i nie kładąc adresu, podał Helenie.
 Wychodził już, gdy mu myśl zła zaświtała. Wrócił i bacznie spojrzał na kobietę.
 — Może wy kłamiecie i ona wcale do sklepu nie poszła? — spytał. — Ma kochanka?
 — Mogłaby ich dużo mieć, ale ich nie chce.
 — Tak. Dziękuję wam. Mieszkając razem, wiecie, jak żyje. Proszę, pilnujcie jej i jakby zaczęła przyjmować różnych, dajcie mi wiedzieć. Na złe tego nie użyję, słowo daję, ale wiedzieć lubię. Za usługę dobrze płacę.
 Dobył z kieszeni jaskrawą asygnatę i położył przed Heleną.
 — To będzie zadatek! — dodał z uśmiechem.
 Helena uśmiechnęła się też uprzejmie.