Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/129

 — Z miłą chęcią usłużę panu. O! Soni trudno będzie uchronić się od pokus. Zaczepek ma bez liku.
 Lanin pobladł nieco.
 — Ja będę wstępował po wiadomości! A dzisiaj namówcie ją, aby posłuchała treści tej kartki.
 — Dobrze, panie.
 Elegant, zajęty swą miłością, roztargniony, nie spojrzał nawet na pokój.
 Gdy się drzwi za nim zamknęły, dzieciak, który przysłuchiwał się uważnie, parsknął śmiechem.
 — Widziałaś, matko, ile on miał pieniędzy? Żeby ja duży był, tobym je zabrał!
 Gregor i Markowski weszli.
 — Zuch, Helena! — rzekł chemik.
 — Udało się! — dodał Gregor — ale Sonię tam posłać trzeba koniecznie.
 — Wyszukam ją i sprowadzę — ofiarowała się Helena.
 Nikt jej nie odpowiedział. Mężczyźni rozłożyli na stole plan stolicy i Markowski kreślił po nim różne znaki. Pochylili głowy ku sobie i rozmawiali szeptem. Gregor cyfry jakieś notował. Kobieta wyszła.
 Po chwili drzwi znowu skrzypnęły. Markowski się obejrzał.
 — Ty, Achczeńko, zawsze ostatni! — rzekł.
 Nowoprzybyły zdjął futro i na plan spojrzał.
 — Ciężko idzie robota! Jestem tutaj — rzekł, punkt jakiś wskazując.