Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/132

we drzwiach stanął gość nowy i głęboki głos pozdrowił ich:
 — Ziemia i wola!
 — Jegor!... — mruknął Achczeńko niechętnie.
 Nowoprzybyły spojrzał po nich i dłoń do Gregora wyciągnął.
 — Cóż milczysz? Witam cię.
 — Milczę, bo odpowiedzieć muszę: chaos i niewola!
 — Opuściliście ręce?
 — Nie, ale wstyd nam i hańba, żeśmy naprzód nie postąpili. Najlepsi gniją w katorgach. Oto całe sprawozdanie.
 — I dotąd darujecie życie Glebowowi?
 — Oszczędzamy go z powodu podkopu — odparł Achczeńko.
 — Ostudzić go, to głupstwo! — dodał Markowski. — Ale na co to się zda? Bestyj takich roi się w Rosji! Będzie drugi.
 Gregora usta zadrżały i o jeden cień stał się bledszym, milczał.
 — Potrzebujemy pieniędzy. Przywiozłeś, Jegor? — spytał Achczeńko.
 Jegor się zaśmiał.
 — Cóż to, nie macie w Rosji kapitalistów? Nie możecie sobie sami wziąć?
 — Jakto? Zarżnąć i ukraść? — spytał Markowski, błyskając dziwnie z pod okularów.
 — Oni biednych rżnęli i okradali. To będzie restytucja.
 — To nie z mego fachu — burknął Achczeńko.