Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/134

 — Kto to jest Chwastow? — spytał Jegor, a Markowski odrzucił papierosa i splunął.
 — Napróżno tedy fatygowałem się do Belgji. Com tam skorzystał, przekażę chyba oprawcy. Szkoda zachodu!
 Grzegorz wreszcie przemówił:
 — Chwastowa trzeba struć do jutra.
 — Bezwarunkowo! — potwierdził Jegor.
 — To dobrze. Ja pójdę — ofiarował się Maksymow.
 — Gdzie pójdziesz, poczwaro! — zabrzmiał nagle za nim głos Soni. — Nie porywaj się z motyką na słońce. Ja idę! Macie strychninę?
 Stała w futerku i bobrowej czapeczce, ożywiona, bez wahania i skrupułów. Pytała o strychninę tonem, jakby mówiła: — Czy nie widzieliście moich kaloszy?
 — Zuch, dziewka! — rzekł Jegor.
 — Mam strychninę. Od czegóżem chemik! — odparł Markowski.
 — Wsyp do wódki i dawaj zaraz! — komenderowała.
 — Glebow wyzywa nas! — mruknął Gregor. — Przed tygodniem otrzymał ostrzeżenie, że gdy zaaresztuje jeszcze jednego z nas, wyda na siebie wyrok śmierci.
 Markowski przyniósł flaszeczkę ze swej piwnicy i wręczył Soni.
 Wyszła, coś nucąc przez zęby.
 — Muszę na wszelki wypadek zasypać wejście do przekopu! — rzekł Achczeńko biorąc za czapkę.