Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/140

 — Co się tu dzieje? Udajesz śpiącego, zgasiłeś światło? Coś ty, pijany? — zagadnął, trącając go Gregor.
 — Nie... Trochę zasłabłem!... Spać mi się chce...
 — To wstań. Wyśpisz się potem. Mam dla ciebie wiele poleceń!
 — Słucham. Mów!
 Gregor lampę na stole postawił.
 — Co tu, na tym stole? Krew? I na ziemi też? Co ci się stało?
 — Nic. Trochę się skaleczyłem, a leniłem się sprzątnąć.
 — Skaleczyłeś się! Jak? Tym nożem? To mój nóż! Gdzieś go wziął?
 — Z twojej szafki z narzędziami.
 — Do licha! Wiesz ty, żem w pośpiechu narzędzia rzucił źle oczyszczone po ostatniej sekcji. Pokaż skaleczenie.
 — Głupstwo. Nic mi nie będzie.
 — Pokaż, mówię ci!
 Prawie gwałtem odkrył kołdrę.
 Maksymow leżał ubrany, trzymając w zanadrzu lewą rękę. Krew była na posłaniu.
 — Daj mi święty spokój. Czym ja dziecko!
 Siłą opatrzył go Gregor. Maksymow bowiem odpychał go, burczał, nogami kopał. Gdy go za lewą rękę Gregor ujął, on zbielał, syknął i omdlał na chwilę. Ukazało się tedy kalectwo. U ręki brakło dwóch palców, okręcona była szmatami krwawemi niezgrabnie.
 — Co to jest? — krzygnął ze zgrozą Gregor.