Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/145

 — Nie żywię żadnych nadziei — odparła spokojnie.
 — Tylko tryumf i radość, że cierpię.
 — Nie myślę nigdy o panu.
 — Nie wierzę. Zanadto nienawidzi mnie pani.
 — Myli się pan. Tylko pogardzam.
 Rzucił się.
 — Pocóż ten przymus bytności tutaj?
 — Odchodzę już! — rzekła zimno.
 Nie chybiła jednak nazajutrz. Znalazła kilku panów i rozmawiała swobodnie. Gdy wyszła, jeden z gości, Francuz z ambasady, zwrócił się do Sewera:
 — Najpiękniejszą masz, hrabio, kobietę z całej stolicy. Co za kształty i rysy! Zazdroszczę ci.
 Obecni, starzy znajomi, uśmiechali się nieznacznie z naiwności nowego przybysza. Sewer zagryzł wargi i poczerwieniał.
 W parę dni potem, już wychodził i wyjeżdżał. Ale to inny był Sewer. Nie bawiło go już nic. Wewnątrz toczył go rak zniechęcenia do życia. Nurtowała w nim myśl samobójstwa. Sztuczny był jego spokój i wesołość. W duszy był niezmiernie nieszczęśliwy.
 Bywał znowu w świecie i spełniał gorliwie służbę, wyczerpywało go do reszty udawanie. Gdy mógł, zamykał się w domu. Począł wspominać kijowską nędzę, żałować jej i swych złotych snów ówczesnych. Męczył go świat, a samotność była nieznośną. Parę razy odwiedził ojca. Generał pra-