Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/151

 Spojrzała na niego z pogardą.
 — Widocznie on pana nie dorósł!
 — Nieprawda! To coś innego. Nie wiedziałem, że on bywał u pani. Co między wami zaszło?
 Gizella pod wzrokiem tego szpiega i policjanta, zbladła ze wstrętu i oburzenia.
 — Pan mnie o co posądza? Jeśli ma być indagacja, nie tutaj i nie teraz.
 Pochyliła się nad Sewerem, podała lekarstwo a potem spoczęła obok posłania, nie racząc uważać na generała.
 Zmierzchało, gdy do komnaty, krokiem kota, wsunął się Agafon. Pochylił się do ucha swego pana.
 — Marja Wasiljewna przysłała bilet, posłaniec czeka na odpowiedź — wyszeptał.
 Generał ciężko wstał.
 Bilecik był krótki. „Kwiatek Lnu“ wzywał go do siebie. Staremu sybarycie pochlebiało to. Czuł, że tam najłacniej zagłuszy zgryzotę, kazał więc zaprząc sanki i ruszył, jak zwykle incognito, z nieodstępnym tylko Agafonem.
 Noc była ponura, padał śnieg z wichrem, niebo zaciągnęło się chmurami.
 Piękna kobieta przyjęła swego opiekuna radośnie, jednym tchem recytując plotki o zamachu Sewera, anegdotę najświeższą, jakiś skandal półświatka. Szczebiot jej rozchmurzył generała, widok jej podniecał i drażnił. Śliczna bo była w oprawie zbytku mieszkania, zapachu, ciepła, ciszy tego magnackiego gniazdeczka.