Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/160

aż zwalczony przewielmożnem zmęczeniem, usnął u tego łoża śmierci.
 Tak go zaszło południe. Zbudził szelest otwieranych drzwi, brzęk ostróg i szabel. Wstał gwałtownie, wyprostował się, do drzwi rzucił, chcąc, by go nie tutaj wzięto, by Maksymow tego nie widział. Ale w progu natknął się na mur piersi, na ręce zbrojne i cofnął się z ohydą przed tą tłuszczą swych katów.
 I Maksymow się ocknął, spojrzał, zrozumiał i ostatnim wysiłkiem na posłaniu poderwał.
 — To ja! — krzyknął, rękę okaleczałą podnosząc — bierzcie... ja... bóbr!
 To go dobiło. Zachwiał się i upadł napowrót z jękiem długim, ostatnim.
 Policja napełniła pokój.
 Gregor oblicze umarłego ucałował i okrył, potem ręce skrzyżował i czekał.
 Żandarmi, przygotowani do walki upartej, mimowoli poczuli dlań szacunek.
 — Ruszaj z nami! — któryś starszy rzekł.
 Postąpił naprzód spokojny.
 Przed kamienicą tłum gawiedzi się zebrał. Gdy go ujrzano, rozległo się wycie, pisk, klątwy, tumult.
 — Zbójca, łotr, potwór!
 Gruda zmarzłej ziemi uderzyła go w czoło, inna w ramię. Spojrzał na twarze te namiętne, rozjuszone i zachwiał się.
 Tłum łamał szyk policji, wyciągały się ramiona, pięści.