Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/164

 On sobie przypomniał, jak ją matka wołała i rzekł do niej: „Gizi“, — ona mu mówiła „Sewer“. Tak się to ułożyło, jak rzecz najzupełniej naturalna. Ale wracało życie, a z niem pamięć, wspomnienia. Ona czuwała nad niemi.
 Raz Sewer, po długiem milczeniu, spytał:
 — Czy dawno ja tutaj?
 — Już miesiąc! — odparła, dłoń mu po włosach przesuwając.
 — Zrobiłem ci wielką przykrość. Nie gniewasz się bardzo, Gizi?
 — Nie, Sewer. Jestem ci żoną; cierpienie twoje do mnie należy.
 Mówiła to tak słodko, że w nim poczęło serce bić nieznanem, głębokiem drżeniem.
 — O Gizi! ja bardzo zły jestem — szepnął.
 — Będziesz dobry, Sewer!
 — O będę, z tobą!
 Pochyliła się, ustami dotknęła czoła.
 Potem spytał:
 — Gdzie to ojciec?
 — Wyjechał.
 — Tak? Dawno? Nawet się o mnie nie troszczy?...
 — Musiał wyjechać, Sewer.
 — Kiedy wróci?
 — Nie wiem.
 — A znajomi przychodzą?
 — Tak, ale ich nie przyjmuję!
 — To dobrze! Oniby pletli nowiny, a mnie tak