Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/165

teraz spokojnie, i pytaliby, patrzyli, a mnie taki wstyd, o wstyd!
 — Nie będą pytali, Sewer. Jam winę na siebie wzięła.
 — Jak? Powiedz?
 — Powiedziałam, żem była zadrosną i piekło ci w domu robiłam; żem cię do desperacji doprowadziła scenami.
 — O Gizi! O Gizi!
 — Nic to, Sewer. Zdrów bądź, dobrej myśli. Bóg ci przebaczy.
 — O Bóg! Nie! — szepnął, wzdrygając się.
 — Przebaczy! — powtórzyła z przejęciem.
 Potrząsnął głową, wzruszony do głębi.
 Potem znów rzekł:
 — Żebym ja stąd wyjechać mógł.
 — Wyjechać musisz, Sewer. Potrzeba ci innego klimatu na twe płuca naruszone.
 Poweselał widocznie.
 — To dobrze! Wyjedziemy tam, do ciebie. Przyjmiesz mnie, Gizi, w swoich górach?
 — Przyjmę, Sewer.
 — Ach, żeby już tutaj nie wracać. Żeby biednym być, nieznanym, samotnym! Żeby ludzi nie widzieć i tak nie żyć tem strasznem życiem! Wiesz, byłem kiedyś takim biednym, bodajem był został. Teraz mi wstyd, źle, gorzko, a najbardziej taki wstyd, wstyd!
 — To minie, Sewer. Wyzdrowiejesz, pogoisz rany, odpoczniesz. Nie będziesz biednym, ale będziesz spokojnym! Zdrowiej tylko.