Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/166

 On zdrowiał. Wracał mu sen, apetyt, siły. Pewnego dnia, gdy już wstawać chciał, postanowiła Gizella odkryć mu los ojca. Już siedział na posłaniu, o nią oparty i bawił się kwiatem, który mu przyniosła z krótkiej na miasto wycieczki.
 Dotknęła ustami jego czoła i rzekła:
 — Złą ci wieść powiem. Ojciec jest chory.
 Oczy podniósł i łzy jej dostrzegł.
 — Bardzo mu źle? Cóż to?
 — Jest ranny.
 — Pewnie jaki nihilista?
 — Tak!
 — Tom ja mu zawsze prorokował. Mój Boże, ci ludzie chcą tego, co posiada już cała Europa, a ich za to wieszają. To wyradza zemstę. Ojciec był nieubłagany. Kiedyż to się stało? Jutro wstanę i odwiedzę go.
 Objęła mu głowę rękoma i milczała.
 Zaniepokoił się.
 — Jest bardzo źle, Gizi? Nie płaczże. Powiedz wszystko. Za wiele ci zgryzot naraz, ale jam już silny. Pomogę ci!
 — Pomóż, Sewer. Twojej siły mi trzeba. Bardzo jest źle, bardzo!
 Spojrzał ku niej, nagle pobladły.
 — Ty mi nie mówisz prawdy? Umarł — zawołał.
 Zrozumiał tę długą ojca nieobecność.
 Ona go w milczeniu pocałowała tylko, wciąż do siebie tuląc. Zapłakał szczerze po swym dobrodzieju, ale wnet się powściągnął i jął pytać