Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/171

 — O Gizi! — rzekł, gdy o tyle do sił wrócił, że wstać mógł — teraz wiem dopiero, w jakim kraju żyłem. Uchodźmy stąd precz, na zawsze!
 Smutny był, przybity, milczący. Opowiedział jej swe kijowskie dzieje. Było ich czterech w jednej stancji. Odnalazł Gregora i Polaka tam, skąd się nie wraca na świat wolny.
 Nie poznawali go odwiedzający znajomi. Nie śmiał się, nie pytał o nic. Zajmował go proces tylko i wyjazd.
 Zeznanie swoje złożył w prokuratorji, gdy tylko pisać miał siłę.
 Doszło do wyroku.
 W urzędowej gazecie przeczytał tegoż wieczora: Gregor miał stryczek, Świda dożywotnią katorgę, kilkunastu innych zesłanie i więzienie długie.
 Czytając, zimny pot go oblał, ogarnęła rozpacz.
 — Pójdę do tronu!... — rzekł. — Będę błagał!
 Gizella blado się uśmiechnęła.
 — Skompromitujesz się! — szepnęła z pogardliwą goryczą.
 On, podniecony, przywdział swój mundur i ordery i ruszył.
 Dopuszczony przed oblicze monarsze, potrafił prosić, bo po godzinie posłuchania wyszedł z łaską.
 Karę śmierci Gregora zmieniono na dożywotnie ciężkie roboty.
 Wrócił tryumfujący do domu, by żonie dobrą nowinę obwieścić.
 Ona uśmiechnęła się smutnie.