Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/176

 Więzień teraz dopiero odzyskał równowagę. Popatrzył nań uważniej i głosem zgasłym, apatycznym spytał:
 — Jaką łaskę? Zostawią mi światło może?
 — Nie umrzesz, Gregor. Zmieniono wyrok.
 — Jakto? — skazany podniósł się i stanął z szyją naprzód podaną, dysząc strachem.
 — Zamiast kary śmierci, masz ciężkie roboty tylko. Stamtąd wrócić można.
 — Nie umrę?! — zachrapał dziko Gregor, pięści podnosząc i chwiejąc się na nogach. — Jakiem prawem nade mną tak się pastwią? Śmierć mi już odbierają, jedyną własność? Ja nie chcę żyć! Nie chcę, nie będę!
 — Gregor, opamiętaj się! — zawołał Sewer.
 Więzień chrapać począł i pluć. Krew mu szła z gardła.
 — Bodajeś był przeklęty, ty i twój monarcha! Skazany jestem, nie należę do was. Won stąd, sołdacie! Zobaczymy, kto potężniejszy: car, czy ja! Won, ty!
 Mimowoli przed tym szaleńcem, który szedł nań z krwią na ustach, a zapamiętałością w oczach, Sewer się cofnął. Z korytarza dozorca, słysząc głośniejszą rozmowę, drzwi otworzył. Oficer wyszedł, zataczając się, za nim się odrzwia zamknęły z głuchym łoskotem.
 — Pan naczelnik kazał „wasze sijatielstwo“ przeprosić — rzekł żołnierz — musiał odejść.
 Sewer otarł pot z czoła i długo stał oparty o ścianę, wypoczywając.