Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/179

tuje apatyczna, lub hula bezmyślnie i próżniaczo! Poco nam nauka, trud, praca? Aby tutaj trafić?
 Sewera oblał rumieniec. Spuścił oczy, sromem zdjęty i wspomnieniem swego żywota.
 Świdę opanował żal i wzruszenie.
 — Dziękuje ci za pamięć! — rzekł. — Tyś dobry!
 — Żebym dla ciebie cokolwiek uczynić mógł? Potrzebujesz pieniędzy zapewne? Weź, ile chcesz.
 — Nie! — potrząsnął głową Polak. — Na koszt carski idę, i naco mi pieniądze? Jabym cię prosił o dwie rzeczy.
 — Mów, spełnię!
 — Daj mi książkę jedną: „Pana Tadeusza“, do torby i ten list weź z sobą. Niech go wraże oczy nie czytają, nie cieszą się, że mnie tak boli!
 — Dobrze. Książkę ci jutro przyniosę z sobą, a list wyślę rekomendowany.
 — Dziękuję, Sewer. Dzięki Bogu, że ty szczęśliwy!
 — Daleko mi do tego.
 — Wolnyś.
 — Tak i skorzystam z tego, by kraj ten na zawsze opuścić. Żonę mam, to moja siła.
 — Daj ci Boże wszystko dobre! — szepnął Świda.
 Za drzwiami rozległo się chrząkanie dozorcy, hasło zakończenia wizyty.
 W milczeniu uścisnęli się.
 — Do jutra — rzekł oficer, ukrywając list na piersi.