Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/184

 Dozorca drzwi rozwarł. Kłąb gorącego dymu odrzucił ich na chwilę. Oślepieni byli, zduszeni.
 Dziewczyna poskoczyła pierwsza, za nią żołnierze z pochodnią. Dym, ujście sobie znalazłszy, rzedniał — i oto ujrzeli na posadzce kupkę czarną, długą, po której, zbudzone dostępem powietrza, poczęły biegać, jak żywe, jak mrówki, czerwone skierki ognia.
 Dziewczyna pochyliła się nad tem milcząca, skamieniała ze strachu i boleści. Ujrzała głowę straszną, osmoloną, wyżartą twarz, z której bielały wyszczerzone zęby; dalej członki wyprężone, na których spopielały szynel tlał, a z pod niego widniały szmaty popękanego ciała.
 — Ot, kanalja, zgorzał! — zabrzmiał głos dozorcy. — Taka to wdzięczność za łaskę i za tę lampkę, com mu zostawił! A zwierz dziki!
 — Doktora! — zawołał naczelnik.
 Lanin zajrzał i cofnął się, ohydą zdjęty.
 — Tfu! splunął. — Sonia, chodźmy stąd — nie strawię obiadu!
 A gdy dziewczyna nie wracała, dodał, ramionami ruszając:
 — Ot, kobieca ciekawość. Mnie mgli.
 Sonia długą chwilę wpatrywała się w trupa. Oczy miała suche, usta zacięte, nozdrza rozdęte. Dyszała tylko ciężko i rękami gasiła te mrówki czerwone, co biegały po zwłokach.
 — Sonia! — powtórzył niecierpliwie Lanin.
 Pochyliła się do samej twarzy Gregora.
 — Żegnaj wodzu! My pamiętamy! — szepnęła.