Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/199

 — Wujaszka! No, wszak pan wie, redaktor „Gazety“ nosi ten tytuł dla mnie.
 — Zaraz!
 Sekretarza nie zaraził wesoły ton odpowiedzi. Chmurnie przystąpił do elektrycznego dzwonka w ścianie, przycisnął go trzy razy i wrócił na swe miejsce.
 Dama obejrzała szybko ściany redakcji, zakrztusiła się dymem, a uspokoiwszy rozdrażnione gardło, zaczęła nucić półgłosem, drobną rączką, obciągniętą w jelonkową rękawiczkę, wybijając lekko takt po pierwszej skarbonce z brzegu.
 Redaktor wszedł. Był to człowiek średnich lat, podobny do biustów Szekspira, z ostro zakończoną brodą.
 — A co tam znowu? — spytał z dźwiękiem niecierpliwości w głosie.
 — Interes — odparł lakonicznie sekretarz, ruchem głowy wskazując kobietę.
 — To ja, wujaszku — ozwała się, przechylając głowę przez okienko i wyciągając rękę.
 — Henrysia! Co ty tu robisz, trzpiocie?
 Redaktor uścisnął podaną sobie dłoń i uśmiechnął się, zapominając o niechęci, z jaką wszedł.
 — Przyszłam z prośbą do wujaszka.
 — Naprzykład!
 — Wujaszku, proszę mi znaleźć jakiego męża.
 — Co?!
 — No, męża, małżonka, un mari, einen Mann, a husband! jak wuj chce.